Historia języka niderlandzkiego

Język niderlandzki (holenderski) należy do grupy języków germańskich zaliczany do języków dolnoniemieckich. Język ten ukształtował się w średniowieczu na podstawie dialektów dolnofrankońskich. W wyniku podziału Niderlandów na dwa odrębna państwa: Holandię i Belgię, język podzielił się na flamandzki i holenderski.

Językiem holenderskim posługuje się około 27 milionów ludzi. Język ten jest używany w Holandii, Belgii, a także w innych krajach takich jak: Suriname, Aruba i Antyle Holenderskie. Język niderlandzkijest oficjalnym językiem urzędowym w Holandii i Belgii (Flandria). Niderlandzki jest językiem spokrewnionym z językiem niemieckim, a także wykazuje podobieństwo do języka angielskiego. Głównym i oficjalnym językiem Holandii jest niderlandzki. Istnieje wiele wariantów i dialektów, posiadających wcześniej status odrębnego języka: brabancki (Brabants), flamandzki (Vlaams), holenderski (Hollands), limburgijski (Limburgs). Za jeden z wariantów niderlandzkiego wielu językoznawców uznaje także afrikaans.
W Polsce używano określenia  język holenderski. Po podpisaniu tzw.unii językowej Nederlandse Taalunie w 1980 r. wprowadzono nazwę język niderlandzki. Wcześniej język ten nazywano w Holandii - holenderskim, a w Belgii - flamandzkim.  Po podpisaniu porozumienia język ten zyskał nazwę języka niderlandzkiego. Nazwę holenderski  zaleca Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych, również wydawnictwo PWN stosuje obok nazwy holenderski, także flamandzki w swoich publikacjach.